2 boys + Hope

Κυριακή, Οκτωβρίου 20, 2013 33 σχόλια

Παρασκευή, Οκτωβρίου 11, 2013 74 σχόλια

Τετάρτη, Οκτωβρίου 09, 2013 20 σχόλια

Παρασκευή, Οκτωβρίου 04, 2013 43 σχόλια

in English soon

Αυτές οι μηνο- αναρτήσεις είναι από τις αγαπημένες μου..Τις παραμέλησα αρκετά όμως μέσα στο καλοκαίρι..Κοιτώντας την τελευταία δεν μπορώ να πιστέψω πόσο πολύ μεγάλωσε το μωρό μου μέσα σε 4 μήνες..Τώρα μοιάζει ακόμα περισσότερο με παιδάκι..με νηπιάκι..Έχει φύγει εντελώς το μωρουδιακό από πάνω του..

Μήνας: 26ος- 27ος- 28ος
Ύψος: 88,5εκ.
Βάρος: 12.100 γρ.
Νο παπουτσιού : 23
Αγαπημένο φρούτο : καρπούζι
Αγαπημένο γλυκό : γλειφιτζούρι (το ανακάλυψε φέτος και έχει τρελαθεί..μόνο με ένα γλειφιτζούρι καθόταν ήσυχος..χεχε)
Αγαπημένο cartoon : Μίκυ Μάους club (-επιμένουμε σταθερά αν και το καλοκαίρι κόλλησε και με ένα κινούμενο που το λένε "Bo" ...μας τρέλανε..)
Aγαπημένο χρώμα: πράσινο και γαλάζιο
Αγαπημένο ζωό : γάιδαρος και λύκος

Τα αγαπημένα του τραγούδια -όλο μα όλο το καλοκαίρι - ήταν τα "Τρίγωνα κάλαντα" και "ο μικρός τυμπανιστής..Τα τραγούδησε άπειρες φορές και το κυριότερο μας έβαζε (ανάγκαζε) να του τα τραγουδάμε (!!!) Και εντάξει..όταν ήμασταν στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο και οδηγούσαμε μέσα στις ερημιές δεν πείραζε που τα τραγουδούσαμε στη διαπασών..Δεν μας άκουγε και κανείς που τραγουδούσαμε Χριστουγεννιάτικα κάλαντα ντάλα Αύγουστο..Αλλά που να μας έβλεπες μόλις φτάναμε σε κατοικημένη περιοχή...Ο Νικόλας δεν μας επέτρεπε (εννοείται) να σταματήσουμε το τραγούδι (ντροπή και όνειδος στον άμοιρο που θα προσπαθούσε..) οπότε κι εμείς τα τραγουδούσαμε όσο ψιθυριστά γινόταν..Και ανεβαίναμε οκτάβες όσο φεύγαμε από τον κόσμο..Αν τυχόν βρεθήκατε προς Τορώνη και ακούγατε κάλαντα από κάποιο αυτοκίνητο..εεε είμασταν εμείς..χαχα..

Πέμπτη, Οκτωβρίου 03, 2013 22 σχόλια

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 15, 2013 45 σχόλια

in English soon

Πριν από οτιδήποτε άλλο..θέλω να σας ευχαριστήσω όλες ρε κορίτσια για το ενδιαφέρον..για τα απίστευτα συγκινητικά σχόλια...για την παρουσία σας εδώ..για την ανυσηχία σας για μένα..Δεν μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια για νας σας ευχαριστήσω..Δεν ξέρω αν υπάρχουν καν..Πάντως ευχαριστώ...Όπως και να 'χει..Και για να μην ανησυχείτε άλλο..Θέλω μόνο να πω οτι είμαι μια χαρά..Κι εγώ και τα ψυχολογικά μου.. Οτι είμαι επιτέλους στη Θεσσαλονίκη..και το γεγονός και μόνο οτι είμαι σπίτι μου..είναι απίστευτα χαλαρωτικό..Και ότι όποια άλλη δυσκολία έρθει θα αντιμετωπιστεί πάραυτα με χαμόγελο..Άλλωστε ο καλός ο καπετάνιος-καπετάνισσα, στη φουρτούνα φαίνεται..εεε;;;

Και επειδή η προηγούμενη ανάρτηση - εξομολόγηση είναι απίστευτα συναισθηματική και στενάχωρη...και μιας που επιτέλους αλλάξαμε εποχή και μπήκαμε στο φθινόπωρο... Θέλω να σας δείξω και τις όμορφες στιγμές του καλοκαιριού μας..Έτσι για να αφήσουμε τα άσχημα στο χτες...(και κυριολεκτικά και μεταφορικά..)

Οπότε πάμε να δούμε κάτι όμορφο..Δηλαδή...το Νικόλα!!!

με το καινούριο μπουρνούζι του...και το αγαπημένο του νεροπίστολο..για φέτος!!

Γιατί το καλοκαίρι μας ήταν πραγματικά δύσκολο αλλά είχε και όμορφες στιγμές..

Είχε παιχνίδια στην φουσκωτή πισίνα στο μπαλκόνι..μαζί με την αγαπημένη του ξαδέρφη...

Είχε και βουτιές στη θάλασσα...

Είχε και παιχνίδια στην άμμο...

Βουτιές στη πισίνα με το μπαμπά..

αλλά και με τη μαμά...

Είχε βόλτες με φίλους..που ήρθαν να μας φτιάξουν τη διάθεση...(Ευχαριστούμε πολύ Βασούλα και Μανώλη και Θόδωρε..)

Είχε πολλά - μα πάρα πολλά- γλειφιτζούρια..σε κάθε χρώμα και σε κάθε γεύση...

Είχε αγκαλιές με τη μαμά...

αλλά και με το μπαμπά..

Είχε μουτράκια γεμάτα κρουασάν σοκολάτα...

Είχε τρέξιμο στις πρασινάδες ..

..κάτι ελάχιστες στιγμές ελευθερίας (για να πιει η μαμά το καφέ της και να διαβάσει καμιά σελίδα από το βιβλίο της..)

Είχε μουσική παιδεία...

Είχε πολύ μα πάρα πολύ Νικόλα...

Καλό μήνα λοιπόν...και καλό φθινόπωρο σε όλους μας...

Και μακάρι οι όμορφες καλοκαιρινές στιγμές μας να μας δώσουν δύναμη για το χειμώνα που έρχεται..

φιλιά...

Ελπίδα

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 01, 2013 14 σχόλια

In English soon

φωτογραφία από εδώ

Αυτή την ανάρτηση την είχα στο μυαλό μου όλο το καλοκαίρι..Αλλά κάθε φορά που πλησίαζα το πληκτρολόγιο ..σα να μην άντεχα να γράψω..Δεν μου βγαίναν οι σκέψεις..οι λέξεις.. Κι ακόμα και τώρα που γράφω δεν είμαι σίγουρη αν στο τέλος θα πατήσω το κουμπί της δημοσίευσης ή θα την κρατήσω για μένα..
34 καλοκαίρια στη ζωή μου..34 καλοκαίρια και κάθε ένα ξεχωριστό και μοναδικό..και υπέροχο..Με μόνη εξαίρεση εκείνο που χάσαμε τον παππού μου πριν από 23 χρόνια.Και το φετινό...Το 35ο της ζωής μου..Ένα χαμένο καλοκαίρι ήταν το φετινό...Κι αν εξαιρέσεις το Νικόλα και μερικές αναλαμπές...Αυτό το καλοκαίρι ούτε το κατάλαβα..
Ήταν ίσως που ξεκίνησε στραβά..ίσως που ήταν απλά η συνέχεια ενός απίστευτα κουραστικού και μοναχικού χειμώνα..Ένα ψυχοφθόρο καλοκαίρι στη θέση ενός ψυχοφθόρου χειμώνα..Σαν ένας κύκλος..Μίζερος και κουραστικός που δεν ανοίγει να φύγεις..
Δεν ήταν αυτό που περιμέναμε όταν κατεβήκαμε στο χωριό για το καλοκαίρι..Νομίζω οτι όλοι μας είχαμε κάτι άλλο στο μυαλό μας..Και σίγουρα ήταν για όλους μας το χειρότερο καλοκαίρι..Όχι τόσο από θέμα δουλειάς (..γιατί το μαγαζί πήγε αρκετά καλά για πρώτη φορά..) όσο από θέματα συναισθηματικής φύσεως υποθέτω..
Γενικά δεν ήμουν καλά ψυχολογικά το τελευταίο διάστημα.. Ο δύσκολος χειμώνας, η ανεργία, η γκρίνια, η μοναξιά, η απογοήτευση, οι εντάσεις... και ήρθε κι αυτό το καλοκαίρι και με αποτελείωσε.. Όχι οτι δεν έκανα κι εγώ λάθη ή λάθος επιλογές..Και βρέθηκα ξαφνικά μόνη στο σπίτι με το Νικόλα..όλη τη μέρα...και όλη τη νύχτα..ενώ όλοι οι άλλοι ήταν στην ταβέρνα..Χώρις αυτοκίνητο μέσα στην ερημιά... Μόνη μου..Χωρίς έναν άνθρωπο να μιλήσω..Να τρέχω πίσω απο το Νικόλα..Πάλι καλά που είχα κι αυτόν..
Να σκέφτομαι πολλά..Πολλά και μίζερα και δυσάρεστα..Να σκέφτομαι οτι δεν είμαι καλά..Οτι νιώθω εγκλωβισμένη σε ένα σώμα που δεν είμαι εγώ..σε ένα κόσμο που δεν είμαι ο εαυτός μου..Ο δυναμικός, αισιόδοξος, χαρούμενος εαυτός μου..Σε καταστάσεις που δεν έχω επιλέξει και δεν θέλω να βρίσκομαι..Οτι νιώθω μόνη..Μόνη και μοναχική..Εδώ και πολύ καιρό..Πάρα πολύ καιρό..Πάρα πάρα πολύ καιρό..Και φταίω κι εγώ που το άφησα να γίνει..που με άφησα να γίνω έτσι..Που με παραμέλησα και με άφησα και με έθαψα κάπου στο βάθος του μυαλού μου κι έγινα κάτι άλλο..Κάποια άλλη που κι εγώ δεν με αναγνωρίζω ώρες ώρες..Κάποια άλλη που δεν είμαι εγώ και δεν θέλω να είμαι..Που ώρες ώρες θέλω να φωνάξω και να τσιρίξω και να με βγάλω απο κει μέσα..Που έπεσα με τα μούτρα στο παιδί μου για να καλύψω τα κενά που είχα και να δώσω την αγάπη που περίσσευε..Που είμαι πραγματικά εγώ μόνο όταν είμαι μαζί του..ή όταν γράφω εδώ.. Και τολμώ να πω οτι αν δεν είχα το Νικόλα ή το internet..να ξεχνιέμαι λίγο ίσως να είχα κυλίσει περισσότερο προς τη σκοτεινή πλευρά..
Και μετανιώνω...Μετανιώνω που με άφησα..Μετανιώνω που αφήνω άλλους να μου φέρονται άσχημα και να με πονάνε και να με μειώνουν..Και δεν θα το ξαναεπιτρέψω..Γιατί είμαι δυνατή..Γιατί χρειάζομαι ανθρώπους γύρω μου να με αγαπάνε και να με στηρίζουν και να με δέχονται..χωρίς να κρίνουν.. χωρίς να με ρίχνουν...χωρίς να μου μαυρίζουν τη ψυχολογία..Θέλω ανθρώπους να με εμπνέουν και να με κάνουν να θέλω να γίνομαι καλύτερη..δυνατότερη..Που να με κάνουν χαρούμενη κι όχι μίζερη και δυστυχισμένη..
Γιατί τελικά θα βάλω μια μπάρα μέτρησης στη ζωή μου..σαν αυτές που έχουν στα λούνα παρκ και μετράνε το ύψος..που αν είσαι πιό κοντός δεν ανεβαίνεις..;; Έτσι κι εγώ..Αν δεν έχεις να μου προσφέρεις κάτι..αγάπη, αισιοδοξία, χαρά, ασφάλεια, έμπνευση, στοργή, αφοσίωση, μια γλυκιά κουβέντα βρε αδερφέ...εεε τότε δεν έχεις θέση στη ζωή μου..
Δύσκολο καλοκαίρι το φετινό..Από αυτά που σε φτάνουν στα όρια σου..Που σε ρίχνουν σε καταστάσεις που πρέπει να παλέψεις..Αν θες φυσικά να σώσεις και να σωθείς..
Και σήμερα..τελευταία μέρα αυτού του καλοκαιριού.. ξορκίζω το κακό..Θα το δημοσιεύσω και θα το διώξω και θα το μοιραστώ για να γίνει τόσο δα μικρό και ελαφρύ..Τόσο που αν το φυσήξω θα σβήσει..
Γιατί είμαι καλά..Νιώθω εγώ..Εγώ η ελπίδα, εγώ η αισιοδοξία, εγώ η χαρά..Γιατί δεν φοβάμαι..Γιατί ακόμα και μέσα σ' αυτό το άθλιο καλοκαίρι εγώ βρήκα στιγμές χαράς και αγάπης..Γιατί δεν θα ξαναχάσω άλλο καλοκαίρι..Γιατί όλα θα πάνε καλά..και εγώ καλύτερα...

πολλά φιλιά

Ελπίδα

Σάββατο, Αυγούστου 31, 2013 22 σχόλια

Παρασκευή, Ιουλίου 19, 2013 36 σχόλια

in English soon

Κοιτάω την ημερομηνία και δεν το πιστεύω...Έχει μπει ο Ιούλιος και χαμπάρι δεν το πήρα..Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από την τελευταία φορά που έγραψα.. Πω πω...Είμαι απαράδεκτη (άλλη φορά βάλτε μια φωνή...)...αλλά και δικαιολογημένη..Εδώ και τρεις εβδομάδες σχεδόν είμαστε στο χωριό..Και το διάστημα πριν ήταν απίστευτα κουραστικό...Έπρεπε να ετοιμάσω ρούχα, πράγματα..Όλη μας την προίκα δηλαδή μιας και θα είμαστε εδώ όλο το καλοκαίρι..Κι αυτό σημαίνει απίστευτος όγκος πραγμάτων..όχι τόσο δικά μας όσο του Νικόλα..Ρούχα, παιχνίδια, βιβλία..ότι μπορεί να χρειαστεί.. Και μέσα σ' όλο αυτό είχα και κάποια τελευταία ιδιαίτερα μαθήματα που έπρεπε να τελειώσω..συν τη βάφτιση της μικρότερης ανιψιάς μου που έγινε την Κυριακή πριν φύγουμε από Θεσσαλονίκη..που ήταν και η γιορτή του πατέρα και ήθελα να κάνουμε και έκπληξη στον Αντώνη..Ένας πανικός...
Και μετά ήρθαμε εδώ..στο χωριό..στην εξοχή..στη θάλασσα (που σαν τη Χαλκιδική δεν έχει..πραγματικά όμως..) και..στην ταβέρνα..Και να προσπαθούμε να οργανώσουμε το μαγαζί και να οργανωθούμε κι εμείς..Εγώ στο σπίτι με το Νικόλα και τον Αλέξανδρο (τον ανιψιό μας)..Ο Αντώνης με το Χρήστο (τον αδερφό του), τη μαμά και το μπαμπά μου να χτυπάνε 15ωρα στο μαγαζί από το πρωί μέχρι το βράδυ...Να έρχονται ψόφιοι από την κούραση, νευρικοί, απογοητευμένοι.. Και να προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τα όποια προβλήματα προέκυπταν καθημερινά..κυρίως με τους συνεταίρους. Πρώην δηλαδή γιατί τελικά μετά από εντάσεις και φασαρίες, καταλήξαμε να τους εξαγοράσουμε όπως όπως και να το κρατήσουμε μόνοι μας και τα δωμάτια και την ταβέρνα..Κι ευτυχώς ηρεμήσαμε..όλοι..Και τώρα οργανωνόμαστε καλύτερα..Ο καθένας πήρε τη θέση του και όλα πηγαίνουν πολύ πολύ καλά..Θα πάρουμε και επιπλέον προσωπικό για να ξεκουράζονται όλοι..
Η μόνη που δεν δουλεύω είμαι εγώ..(προς το παρόν δηλαδή..) Αν εξαιρέσεις οτι φτιάχνω τα γλυκάκια που κερνάμε στο μαγαζί..Κι επιπλέον εγώ έχω να κυνηγάω και το Νικόλα...χεχε..Η καλύτερη δουλειά τελικά..Κι αυτός ο ήλιος του Ιουνίου και το χρώμα της θάλασσας δεν με άφηναν να καθίσω στο πληκτρολόγιο...Μαζί με το Νικόλα και τον Αλέξανδρο πηγαίναμε στην Τορώνη για μπάνιο..σχεδόν καθημερινά..Η ταβέρνα απέχει περίπου 25 χιλιόμετρα από το σπίτι οπότε είχαμε και τις διαδρομές πήγαινέ έλα στο μαγαζί..Οπότε χρόνος λιγοστός..Και στο λίγο που μου έμενε..το μεσημέρι ή το βράδυ που κοιμόταν ο Νικόλας έβλεπα την καινούρια αγαπημένη μου σειρά.. "Castle"..Κεραυνοβόλος έρωτας και ολονύχτιοι μαραθώνιοι μέχρι να τελειώσω του 5 κύκλους (τους οποίους ξανά βλέπω για τρίτη φορά..χεχε) Και με τούτα και με εκείνα πέρασε ο καιρός.. Και σκέφτηκα επιτέλους οτι ήρθε η ώρα να ξαραχνιάσω το σπιτάκι μου...Οπότε καθίστε να σας τα πω με λεπτομέρειες και εικόνες..
Ας τα παρουμε από την αρχή..ή τουλάχιστον από εκεί τα άφησα.. Δηλαδή την Κυριακή 16 Ιουνίου.. Είχαμε ετοιμάσει με το Νικόλα δωράκι έκπληξη για το μπαμπά του..Είχα φτιάξει μια μίνι αφίσα σε κορνίζα και μαζί με το Νικόλα φτιάξαμε και μια καρτούλα με το αποτύπωμά του...