Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου... (και κάθε γονιού πιστεύω).. είναι να μη χάσω το Νικόλα.. Όταν βγαίνουμε βόλτα.. ιδίως σε ανοιχτά και ανεξέλεγκτα μέρη.. όπως στο κέντρο, στην παραλία, στο Cosmos..
Παρόλο που το παίζω άνετη και cool.. τρέμει το φυλλοκάρδι μου.. Κυρίως επειδή το τώρα τελευταία ο Νικόλας δοκιμάζει τα όρια του (και τα δικά μου) και θέλει να τρέχει μπροστά χωρίς να τον κρατάω.. Και κάπου εκεί.. παθαίνω καρδιακή προσβολή..
Ακόμη και στον αγιασμό, σε ένα προαύλιο γεμάτο (πολύ πολύ γεμάτο όμως) άγνωστο κόσμο.. και με τις πόρτες της αυλής ανοιχτές.. κι αυτός να τρέχει και να κρύβεται ανάμεσα στον κόσμο... και να ξεκαρδίζεται στα γέλια.. Κι εγώ να παθαίνω τριπλό εγκεφαλικό ενώ τον κυνηγάω για να τον προφτάσω πριν πάει από την πίσω μεριά του σχολείου.. Μα να μην έχει καμία, μα καμία, αίσθηση του φόβου.. του κινδύνου...;;;
Από την πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη το σκεφτόμουν... Ο Νικόλας θα πάει στο νηπιαγωγείο φέτος.. Ένα μικρό προνηπιάκι... Άραγε θα του αρέσει;; Θα θέλει να πηγαίνει...;; (γιατί πέρυσι δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος στον παιδικό σταθμό και πήγαινε με τα χίλια ζόρια..) Θα το αγαπήσει το νηπιαγωγείο..;; (είναι και ο τομέας μου... θα στεναχωρηθώ αν δεν του αρέσει.. ) Θα κάνει καινούριους φίλους;; Θα είναι καλή η δασκάλα του...;;
Και ήρθε επιτέλους η ώρα... Την Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου μέσα σε όλα τα παιδιά το μικρό προνηπιάκι μου μπήκε στην αυλή του μεγάλου σχολείου για τον αγιασμό.. Τον πρώτο από τους πολλούς που θα έρθουν..
Δεν το πιστεύω οτι έχει περάσει ένας ολόκληρος μήνας από την τελευταία φορά που ήμουν εδώ... Πωπω!!! Ένα ολόκληρο καλοκαίρι πέρασε κι ακόμα δεν έχω αξιωθεί να ξεκαθαρίσω τις φωτογραφίες και να γράψω για όλα αυτά τα όμορφα που περάσαμε φέτος!! (που θα πάει.. θα γίνει κι αυτό.. ) Σχεδόν δύο μήνες μείναμε στο χωριό μου, στην όμορφη Χαλκιδική (που σαν κι αυτή δεν έχει..) και εδώ και λίγες μέρες έχουμε επιστρέψει στην πόλη και προσπαθώ να βάλω μια τάξη και να οργανωθώ.. Και μέσα σ' όλα αυτά.. το αγόρι μου ξεκινάει προνήπιο.. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..
Σήμερα έχω άλλη μια συνταγή..Έτσι για να ξεκινήσει γλυκά ο Σεπτέμβρης.. Από αυτές τις τόσο εύκολες.. που πιο εύκολες ..δε γίνεται... αλλά απίστευτα σοκολατένια και λαχταριστή.. Τρουφάκια oreo... Κι αυτό τα λέει όλα..
Είμαι η Ελπίδα, ή αλλιώς.. η μαμά του Νικόλα. Νηπιαγωγός κατά βάθος-καθηγήτρια αγγλικών κατά λάθος, φανατική βιβλιοφάγος, ερασιτέχνης φωτογράφος, παθιασμένη ζαχαροπλάστισσα (με αδυναμία στη σοκολάτα), ανήσυχη crafter και μαμά Blogger. Καλλιτεχνικό και ανήσυχο πνεύμα δηλαδή.. Μου αρέσει να καταπιάνομαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα.. Να δοκιμάζω, να φτιάχνω, να δημιουργώ .. για μένα και όσους αγαπώ. Το two boys and hope είναι η δική μου γωνιά στον κόσμο, το προσωπικό μου διαδικτυακό ημερολόγιο.. Εκεί θα με βρείτε , μαζί με το Νικόλα, να μοιράζομαι την καθημερινότητά μας, τις σκέψεις και τις ιδέες μου, τα παιχνίδια και τις κατασκευές που φτιάχνουμε, τις πολύχρωμες καλλιτεχνικές μας ανησυχίες, τις αγαπημένες μας συνταγές, τα βιβλία που ξεχωρίζουμε. Ότι αγαπάμε και θέλουμε να το προτείνουμε και να το μοιραστούμε !!!