In English soon
Αυτή την ανάρτηση την είχα στο μυαλό μου όλο το καλοκαίρι..Αλλά κάθε φορά που πλησίαζα το πληκτρολόγιο ..σα να μην άντεχα να γράψω..Δεν μου βγαίναν οι σκέψεις..οι λέξεις.. Κι ακόμα και τώρα που γράφω δεν είμαι σίγουρη αν στο τέλος θα πατήσω το κουμπί της δημοσίευσης ή θα την κρατήσω για μένα..
34 καλοκαίρια στη ζωή μου..34 καλοκαίρια και κάθε ένα ξεχωριστό και μοναδικό..και υπέροχο..Με μόνη εξαίρεση εκείνο που χάσαμε τον παππού μου πριν από 23 χρόνια.Και το φετινό...Το 35ο της ζωής μου..Ένα χαμένο καλοκαίρι ήταν το φετινό...Κι αν εξαιρέσεις το Νικόλα και μερικές αναλαμπές...Αυτό το καλοκαίρι ούτε το κατάλαβα..
Ήταν ίσως που ξεκίνησε στραβά..ίσως που ήταν απλά η συνέχεια ενός απίστευτα κουραστικού και μοναχικού χειμώνα..Ένα ψυχοφθόρο καλοκαίρι στη θέση ενός ψυχοφθόρου χειμώνα..Σαν ένας κύκλος..Μίζερος και κουραστικός που δεν ανοίγει να φύγεις..
Δεν ήταν αυτό που περιμέναμε όταν κατεβήκαμε στο χωριό για το καλοκαίρι..Νομίζω οτι όλοι μας είχαμε κάτι άλλο στο μυαλό μας..Και σίγουρα ήταν για όλους μας το χειρότερο καλοκαίρι..Όχι τόσο από θέμα δουλειάς (..γιατί το μαγαζί πήγε αρκετά καλά για πρώτη φορά..) όσο από θέματα συναισθηματικής φύσεως υποθέτω..
Γενικά δεν ήμουν καλά ψυχολογικά το τελευταίο διάστημα.. Ο δύσκολος χειμώνας, η ανεργία, η γκρίνια, η μοναξιά, η απογοήτευση, οι εντάσεις... και ήρθε κι αυτό το καλοκαίρι και με αποτελείωσε.. Όχι οτι δεν έκανα κι εγώ λάθη ή λάθος επιλογές..Και βρέθηκα ξαφνικά μόνη στο σπίτι με το Νικόλα..όλη τη μέρα...και όλη τη νύχτα..ενώ όλοι οι άλλοι ήταν στην ταβέρνα..Χώρις αυτοκίνητο μέσα στην ερημιά... Μόνη μου..Χωρίς έναν άνθρωπο να μιλήσω..Να τρέχω πίσω απο το Νικόλα..Πάλι καλά που είχα κι αυτόν..
Να σκέφτομαι πολλά..Πολλά και μίζερα και δυσάρεστα..Να σκέφτομαι οτι δεν είμαι καλά..Οτι νιώθω εγκλωβισμένη σε ένα σώμα που δεν είμαι εγώ..σε ένα κόσμο που δεν είμαι ο εαυτός μου..Ο δυναμικός, αισιόδοξος, χαρούμενος εαυτός μου..Σε καταστάσεις που δεν έχω επιλέξει και δεν θέλω να βρίσκομαι..Οτι νιώθω μόνη..Μόνη και μοναχική..Εδώ και πολύ καιρό..Πάρα πολύ καιρό..Πάρα πάρα πολύ καιρό..Και φταίω κι εγώ που το άφησα να γίνει..που με άφησα να γίνω έτσι..Που με παραμέλησα και με άφησα και με έθαψα κάπου στο βάθος του μυαλού μου κι έγινα κάτι άλλο..Κάποια άλλη που κι εγώ δεν με αναγνωρίζω ώρες ώρες..Κάποια άλλη που δεν είμαι εγώ και δεν θέλω να είμαι..Που ώρες ώρες θέλω να φωνάξω και να τσιρίξω και να με βγάλω απο κει μέσα..Που έπεσα με τα μούτρα στο παιδί μου για να καλύψω τα κενά που είχα και να δώσω την αγάπη που περίσσευε..Που είμαι πραγματικά εγώ μόνο όταν είμαι μαζί του..ή όταν γράφω εδώ.. Και τολμώ να πω οτι αν δεν είχα το Νικόλα ή το internet..να ξεχνιέμαι λίγο ίσως να είχα κυλίσει περισσότερο προς τη σκοτεινή πλευρά..
Και μετανιώνω...Μετανιώνω που με άφησα..Μετανιώνω που αφήνω άλλους να μου φέρονται άσχημα και να με πονάνε και να με μειώνουν..Και δεν θα το ξαναεπιτρέψω..Γιατί είμαι δυνατή..Γιατί χρειάζομαι ανθρώπους γύρω μου να με αγαπάνε και να με στηρίζουν και να με δέχονται..χωρίς να κρίνουν.. χωρίς να με ρίχνουν...χωρίς να μου μαυρίζουν τη ψυχολογία..Θέλω ανθρώπους να με εμπνέουν και να με κάνουν να θέλω να γίνομαι καλύτερη..δυνατότερη..Που να με κάνουν χαρούμενη κι όχι μίζερη και δυστυχισμένη..
Γιατί τελικά θα βάλω μια μπάρα μέτρησης στη ζωή μου..σαν αυτές που έχουν στα λούνα παρκ και μετράνε το ύψος..που αν είσαι πιό κοντός δεν ανεβαίνεις..;; Έτσι κι εγώ..Αν δεν έχεις να μου προσφέρεις κάτι..αγάπη, αισιοδοξία, χαρά, ασφάλεια, έμπνευση, στοργή, αφοσίωση, μια γλυκιά κουβέντα βρε αδερφέ...εεε τότε δεν έχεις θέση στη ζωή μου..
Δύσκολο καλοκαίρι το φετινό..Από αυτά που σε φτάνουν στα όρια σου..Που σε ρίχνουν σε καταστάσεις που πρέπει να παλέψεις..Αν θες φυσικά να σώσεις και να σωθείς..
Και σήμερα..τελευταία μέρα αυτού του καλοκαιριού.. ξορκίζω το κακό..Θα το δημοσιεύσω και θα το διώξω και θα το μοιραστώ για να γίνει τόσο δα μικρό και ελαφρύ..Τόσο που αν το φυσήξω θα σβήσει..
Γιατί είμαι καλά..Νιώθω εγώ..Εγώ η ελπίδα, εγώ η αισιοδοξία, εγώ η χαρά..Γιατί δεν φοβάμαι..Γιατί ακόμα και μέσα σ' αυτό το άθλιο καλοκαίρι εγώ βρήκα στιγμές χαράς και αγάπης..Γιατί δεν θα ξαναχάσω άλλο καλοκαίρι..Γιατί όλα θα πάνε καλά..και εγώ καλύτερα...
 |
| φωτογραφία από εδώ |
34 καλοκαίρια στη ζωή μου..34 καλοκαίρια και κάθε ένα ξεχωριστό και μοναδικό..και υπέροχο..Με μόνη εξαίρεση εκείνο που χάσαμε τον παππού μου πριν από 23 χρόνια.Και το φετινό...Το 35ο της ζωής μου..Ένα χαμένο καλοκαίρι ήταν το φετινό...Κι αν εξαιρέσεις το Νικόλα και μερικές αναλαμπές...Αυτό το καλοκαίρι ούτε το κατάλαβα..
Ήταν ίσως που ξεκίνησε στραβά..ίσως που ήταν απλά η συνέχεια ενός απίστευτα κουραστικού και μοναχικού χειμώνα..Ένα ψυχοφθόρο καλοκαίρι στη θέση ενός ψυχοφθόρου χειμώνα..Σαν ένας κύκλος..Μίζερος και κουραστικός που δεν ανοίγει να φύγεις..
Δεν ήταν αυτό που περιμέναμε όταν κατεβήκαμε στο χωριό για το καλοκαίρι..Νομίζω οτι όλοι μας είχαμε κάτι άλλο στο μυαλό μας..Και σίγουρα ήταν για όλους μας το χειρότερο καλοκαίρι..Όχι τόσο από θέμα δουλειάς (..γιατί το μαγαζί πήγε αρκετά καλά για πρώτη φορά..) όσο από θέματα συναισθηματικής φύσεως υποθέτω..
Γενικά δεν ήμουν καλά ψυχολογικά το τελευταίο διάστημα.. Ο δύσκολος χειμώνας, η ανεργία, η γκρίνια, η μοναξιά, η απογοήτευση, οι εντάσεις... και ήρθε κι αυτό το καλοκαίρι και με αποτελείωσε.. Όχι οτι δεν έκανα κι εγώ λάθη ή λάθος επιλογές..Και βρέθηκα ξαφνικά μόνη στο σπίτι με το Νικόλα..όλη τη μέρα...και όλη τη νύχτα..ενώ όλοι οι άλλοι ήταν στην ταβέρνα..Χώρις αυτοκίνητο μέσα στην ερημιά... Μόνη μου..Χωρίς έναν άνθρωπο να μιλήσω..Να τρέχω πίσω απο το Νικόλα..Πάλι καλά που είχα κι αυτόν..
Να σκέφτομαι πολλά..Πολλά και μίζερα και δυσάρεστα..Να σκέφτομαι οτι δεν είμαι καλά..Οτι νιώθω εγκλωβισμένη σε ένα σώμα που δεν είμαι εγώ..σε ένα κόσμο που δεν είμαι ο εαυτός μου..Ο δυναμικός, αισιόδοξος, χαρούμενος εαυτός μου..Σε καταστάσεις που δεν έχω επιλέξει και δεν θέλω να βρίσκομαι..Οτι νιώθω μόνη..Μόνη και μοναχική..Εδώ και πολύ καιρό..Πάρα πολύ καιρό..Πάρα πάρα πολύ καιρό..Και φταίω κι εγώ που το άφησα να γίνει..που με άφησα να γίνω έτσι..Που με παραμέλησα και με άφησα και με έθαψα κάπου στο βάθος του μυαλού μου κι έγινα κάτι άλλο..Κάποια άλλη που κι εγώ δεν με αναγνωρίζω ώρες ώρες..Κάποια άλλη που δεν είμαι εγώ και δεν θέλω να είμαι..Που ώρες ώρες θέλω να φωνάξω και να τσιρίξω και να με βγάλω απο κει μέσα..Που έπεσα με τα μούτρα στο παιδί μου για να καλύψω τα κενά που είχα και να δώσω την αγάπη που περίσσευε..Που είμαι πραγματικά εγώ μόνο όταν είμαι μαζί του..ή όταν γράφω εδώ.. Και τολμώ να πω οτι αν δεν είχα το Νικόλα ή το internet..να ξεχνιέμαι λίγο ίσως να είχα κυλίσει περισσότερο προς τη σκοτεινή πλευρά..
Και μετανιώνω...Μετανιώνω που με άφησα..Μετανιώνω που αφήνω άλλους να μου φέρονται άσχημα και να με πονάνε και να με μειώνουν..Και δεν θα το ξαναεπιτρέψω..Γιατί είμαι δυνατή..Γιατί χρειάζομαι ανθρώπους γύρω μου να με αγαπάνε και να με στηρίζουν και να με δέχονται..χωρίς να κρίνουν.. χωρίς να με ρίχνουν...χωρίς να μου μαυρίζουν τη ψυχολογία..Θέλω ανθρώπους να με εμπνέουν και να με κάνουν να θέλω να γίνομαι καλύτερη..δυνατότερη..Που να με κάνουν χαρούμενη κι όχι μίζερη και δυστυχισμένη..
Γιατί τελικά θα βάλω μια μπάρα μέτρησης στη ζωή μου..σαν αυτές που έχουν στα λούνα παρκ και μετράνε το ύψος..που αν είσαι πιό κοντός δεν ανεβαίνεις..;; Έτσι κι εγώ..Αν δεν έχεις να μου προσφέρεις κάτι..αγάπη, αισιοδοξία, χαρά, ασφάλεια, έμπνευση, στοργή, αφοσίωση, μια γλυκιά κουβέντα βρε αδερφέ...εεε τότε δεν έχεις θέση στη ζωή μου..
Δύσκολο καλοκαίρι το φετινό..Από αυτά που σε φτάνουν στα όρια σου..Που σε ρίχνουν σε καταστάσεις που πρέπει να παλέψεις..Αν θες φυσικά να σώσεις και να σωθείς..
Και σήμερα..τελευταία μέρα αυτού του καλοκαιριού.. ξορκίζω το κακό..Θα το δημοσιεύσω και θα το διώξω και θα το μοιραστώ για να γίνει τόσο δα μικρό και ελαφρύ..Τόσο που αν το φυσήξω θα σβήσει..
Γιατί είμαι καλά..Νιώθω εγώ..Εγώ η ελπίδα, εγώ η αισιοδοξία, εγώ η χαρά..Γιατί δεν φοβάμαι..Γιατί ακόμα και μέσα σ' αυτό το άθλιο καλοκαίρι εγώ βρήκα στιγμές χαράς και αγάπης..Γιατί δεν θα ξαναχάσω άλλο καλοκαίρι..Γιατί όλα θα πάνε καλά..και εγώ καλύτερα...
πολλά φιλιά
Ελπίδα
