Τόσες ώρες θα έπρεπε να έχει η μέρα και πάλι δεν θα μου έφταναν...Τι να πρωτοπρολάβω η εργαζόμενη μάνα...και τι να σου κάνουν 24 ώρες..Τι 24 δηλαδή..Βγάλε τις 8 που τις κοιμόμαστε..(πάλι καλά δηλαδή..) 16 !!! Κι από τις 16 τις 4 τις δουλεύω..οπότε μένουν 12....12 ώρες για να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι, να μαγειρέψω 2 φαγητά (για μας και για το Νικόλα), να πάω για ψώνια, να ταίσω, να κοιμίσω και να παίξω με το Νικόλα,να πάμε και καμιά βολτίτσα, να στολίσω για το Πάσχα (αφού καθαρίσω εννοείται..), να φυτέψω κανένα λουλουδάκι στο μπαλκόνι μου...να δω και τον άντρα μου που γυρνάει κομμάτια από τη δουλειά...Να τρέξω και για τις ετοιμασίες της βάφτισης (που πλησιάζει επικίνδυνα). Θέλω να φτιάξω το βιβλίο των ευχών, να διαλέξω γλυκάκια, ρούχα για μένα, να μοιράσω τα τελευταία προσκλητήρια, να αποφασίσω αν θα φωνάξω κλόουν, να σκεφτώ κάτι για το στολισμό...Και μέσα σ'ολες αυτές τις ετοιμασίες...έχουμε και τα τεστ τριμήνου στο φροντιστήριο...Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ετοιμάσω τα τεστ- γιατί τη Δευτέρα γράφουνε- και πρέπει να τα διορθώσω και να βγάλω βαθμούς και να φτιάξω και τους ελέγχους γιατί το Σάββατο του Λαζάρου (7 Απριλίου) δίνουμε βαθμούς...Και εννοείται οτι πριν κλείσουμε για το Πάσχα πρέπει να έχω ετοιμάσει και κάτι τις (πασχαλιάτικες φωτοτυπίες δηλαδή) για να μοιράσω στα παιδιά μου...έτσι για να μην με ξεχάσουν μέσα στις 2 βδομάδες που θα λείπουν ..χε χε..Και θέλω και λίγο χρόνο για τον εαυτό μου...ένα καφεδάκι, μια βόλτα για βιτρινοθεραπεία, μια ωρίτσα να χαζέψω στον ιστό, ίσως (ίσως λέμε) να μπορέσω τελειώσω εκείνο το βιβλίο που ξεκίνησα εδώ και καιρό...Γι' αυτό λοιπόν το αποφάσισα...Η ώρα πρέπει να έχει 100 λεπτά και η μέρα 36- τουλάχιστον- ώρες... Για να τα προλάβω όλα και να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι...Αν και τώρα που το σκέφτομαι και πάλι δεν θα μου φτάσουν...
Αχ Ελπίδα μου δε θέλω να σε στενοχωρήσω αλλά και πάλι δεν θα σου έφταναν.. σε καμία δε θα έφταναν.. έτσι είναι η σημερινή γυναίκα.. αφού πολλές φορές αναρωτιέμαι.. μήπως βάλαμε μόνες μας τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας;
Είμαι η Ελπίδα, ή αλλιώς.. η μαμά του Νικόλα. Νηπιαγωγός κατά βάθος-καθηγήτρια αγγλικών κατά λάθος, φανατική βιβλιοφάγος, ερασιτέχνης φωτογράφος, παθιασμένη ζαχαροπλάστισσα (με αδυναμία στη σοκολάτα), ανήσυχη crafter και μαμά Blogger. Καλλιτεχνικό και ανήσυχο πνεύμα δηλαδή.. Μου αρέσει να καταπιάνομαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα.. Να δοκιμάζω, να φτιάχνω, να δημιουργώ .. για μένα και όσους αγαπώ. Το two boys and hope είναι η δική μου γωνιά στον κόσμο, το προσωπικό μου διαδικτυακό ημερολόγιο.. Εκεί θα με βρείτε , μαζί με το Νικόλα, να μοιράζομαι την καθημερινότητά μας, τις σκέψεις και τις ιδέες μου, τα παιχνίδια και τις κατασκευές που φτιάχνουμε, τις πολύχρωμες καλλιτεχνικές μας ανησυχίες, τις αγαπημένες μας συνταγές, τα βιβλία που ξεχωρίζουμε. Ότι αγαπάμε και θέλουμε να το προτείνουμε και να το μοιραστούμε !!!
4 σχόλια
Αχ Ελπίδα μου δε θέλω να σε στενοχωρήσω αλλά και πάλι δεν θα σου έφταναν.. σε καμία δε θα έφταναν.. έτσι είναι η σημερινή γυναίκα.. αφού πολλές φορές αναρωτιέμαι.. μήπως βάλαμε μόνες μας τα χεράκια μας και βγάλαμε τα ματάκια μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά φιλιά και κουράγιο!
Βικτώρια
Αχ, κι εγώ θέλω! 36 ώρες, ε! Μήπως και πάλι δεν μας έφταναν? Τι να πρωτοκάνουμε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου στέλνουμε το κουράγιο μας κι ένα γλυκό φιλί*
Ευχαριστώ ρε κορίτσια!!! Μου δίνετε κουράγιο..Τι να γίνει...όλες λίγο πολύ έτσι τα περνάμε ε??
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ κουράγιο μανούλα, σε καταλαβαίνω...
ΑπάντησηΔιαγραφή