Ένα ίσον κανένα...

in English soon

φωτογραφία από εδώ

Τι κάνεις όταν 6 μήνες πριν το γάμο σου, ένας γυναικολόγος (και μάλιστα καθηγητής) βλέπει τις εξετάσεις σου και το πρώτο πράγμα που σου λέει είναι : " Έχεις σκεφτεί να πάρεις δανεικό ωάριο; Θέλεις να σε βάλω στη λίστα; Γιατί υπάρχει μεγάλη αναμονή και θα περιμένεις πάρα πολύ..."  
Νομίζω οτι το πρώτο που κάνεις είναι οτι εύχεσαι να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, την ώρα που ακούς τριγύρω σου να γκρεμίζονται όλα σου τα όνειρα..Σαν να σπάνε γυάλινοι τοίχοι ένα πράγμα... Φοβερός θόρυβος...Από τους χειρότερους που έχω ακούσει νομίζω...
Έχετε δει ποτέ σε καρτούν που τους φεύγει το χρώμα και χύνεται στο πάτωμα...Κάπως έτσι κι εγώ..ένιωθα να αδειάζω από χρώμα... Η μαμά μου πάντως στη διπλανή καρέκλα, ίσα που ανέπνεε νομίζω...

Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή...Πριν 3 χρόνια αποφασίσαμε να μετακομίσουμε μαζί εγώ κι ο Αντώνης. Βρήκαμε το σπίτι, το νοικιάσαμε, πήραμε έπιπλα, ηλεκτρικά...κλπ κλπ και προγραμματίσαμε το γάμο μας...Δεκέμβρη μπήκαμε στο σπίτι, Οκτώβρη θα γινόταν ο γάμος...Και ξαφνικά...η εταιρία που δούλευε ο Αντώνης έβαλε λουκέτο...Από το άγχος και τη στεναχώρια μου για το πως θα τα βγάλουμε πέρα...μου κόπηκε η περίοδος...Οι μήνες περνούσαν κι "εκείνη" άφαντη..Στην αρχή δεν έδωσα σημασία.Είχε ξανασυμβεί και παλιότερα κάτι τέτοιο ..Έκανα και κάμποσα τεστ - αρνητικά φυσικά - και περίμενα...Όσο περνούσε ο καιρός όμως όλο πιο πολύ αγχωνόμουν κι όλο περισσότερο δεν ερχόταν..δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο..
Κατά τον Απρίλιο άρχισα να ανησυχώ πραγματικά και επιτέλους αποφάσισα να το ψάξω...Ο πρώτος γυναικολόγος που πήγα, μου τα μάσαγε λίγο και με έστειλε να κάνω εξετάσεις...Τις οποίες -επειδή πάλι δεν μου τα έλεγε καλά- τις έδειξα και σε έναν δεύτερο που τις είδε, μου εξήγησε μερικά πράγματα, με καθησύχασε- να 'ναι καλά ο άνθρωπος- και μου είπε να πάρω 2 μήνες αντισυλληπτικά για να δούμε τι γίνεται και να κάνω εξετάσεις...Η αλήθεια είναι οτι ηρέμησα κάπως..αλλά η μαμά μου - α ρε μάνα- είχε πανικοβληθεί.. Τηλεφώνησε λοιπόν σε μια φίλη που είχε δίδυμα με εξωσωματική και κλείσαμε ραντεβού στο γιατρό της. Ο γιατρός με εξέτασε, είδε και τις εξετάσεις μου και μου είπε οτι οι ορμόνες μου είναι τόσο ανεβασμένες..σχεδόν τριπλάσιες από αυτές της εμμηνόπαυσης και να δούμε μήπως μπαίνω σε πρόωρη εμμηνόπαυση και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε το συντομότερο δυνατόν.. Αυτός με έστειλε και στο διαβαλκανικό για μια δεύτερη γνώμη...Και φτάσαμε σε εκείνο το μικρό γραφείο του καθηγητή..και σε εκείνη τη μέρα... 
 
Κι αφού ξεπεράσαμε -λέμε τώρα- το αρχικό σοκ..κι αφού μας εξήγησε ο καθηγητής οτι το "εργοστάσιο" σταμάτησε να παράγει ωάρια...ήρθε και η κρίσιμη ερώτηση..."και τώρα τι κάνουμε;" Να πάρω τα αντισυλληπτικά 2 μήνες λέει και να κάνω εξετάσεις ξανά και ξανά, μήπως - μήπως λέμε - και υπάρξει κάποια ελπίδα αν δημιουργηθεί κάποιο ωάριο, και αν πέσουν οι δείκτες των εξετάσεων και αν επανέλθουν οι ορμόνες μου κι αρχίσουν να λειτουργούν οι στεγνές ωοθήκες μου...ε τότε ίσως να δοκιμάσουμε να πάρουμε κάποια ωάρια - αν καταφέρω να παράγω, πράγμα απίθανο - και να δοκιμάσουμε εξωσωματική...Κι αφού πάρω 2 μήνες τα χάπια, να περιμένουμε τον τρίτο μήνα αν θα έρθει η περίοδος μου μόνη της..τότε είμαστε σε καλό δρόμο..αλλιώς μου έγραψε και κάποια άλλα χάπια που θα έπρεπε να πάρω..
Και φεύγουμε απο 'κει με ένα κενό κάπου στο στήθος και ένα κεφάλι να βουίζει...Και τώρα...και τώρα τι θα πω στον Αντώνη...Γιατί πρέπει να του το πω..έτσι δεν είναι...Και πως να του του πω...Κι αν..κι αν...Κι αν θελήσει να ακυρώσουμε το γάμο...;; Κι αν δεν θέλει να ταλαιπωρηθεί για να κάνουμε παιδί..;; Κι αν δεν μπορέσω να κάνουμε παιδάκι...;; Θα μείνει; Κι αν θελήσει να φύγει ..;; Ναι ξέρω, ίσως δεν ήταν σωστό να σκέφτομαι έτσι για τον άνθρωπό μου..όμως όλα περνάνε από το μυαλό σου...Κι ας είναι εκεί κρυμμένα στο πίσω πίσω μέρος...βγαίνουνε μπροστά καμιά φορά..και σε τρομάζουν...
Ο Αντώνης πάντως δεν έδειξε ούτε να ανησυχεί, ούτε να αγχώνεται κι ούτε που κατάλαβε οτι την ώρα που τα έλεγα η καρδιά μου έκανε τούμπες και ανεβοκατέβαινε μέχρι το στομάχι μου και πίσω πάλι...Μου είπε να μην αγχώνομαι γιατί το ταμείο του καλύπτει 4 εξωσωματικές και οτι όλα θα πάνε καλά και να μην στεναχωριέμαι τζάμπα...Γιατί άλλωστε ούτε η πρώτη είμαι ούτε και η τελευταία που θα κάνω εξωσωματική..Κι εκεί ήταν νομίζω που χαλάρωσα..Που μου έφυγε κι ένα τεράστιο βάρος...Γιατί αφού θα είναι μαζί μου τότε όλα θα πάνε καλά...Και ηρέμησα...
Και η μαμά μου - πάντως καλού κακού με έταξε στον Άγιο Ραφαήλ, μεγάλη η χάρη του-και είδε λέει στον ύπνο της οτι έκανα 2 αγόρια...
Εμείς πάντως περάσαμε στο χωριό ένα καλοκαίρι χαρούμενο και ξέγνοιαστο και χωρίς προφυλάξεις...γιατί πως θα μπορούσα να μείνω έγκυος, αφού έπαιρνα τα αντισυλληπτικά..και άλλωστε αφού δεν μπορούσα να μείνω ούτως ή άλλως...
Και πέρασαν οι 2 μήνες και ήρθε ο τρίτος...και η περίοδος άφαντη πάλι...Εκεί ήταν που άρχισα να αγχώνομαι λίγο αλλά τα επόμενα χάπια δεν τα πήρα...Από ένστικτο..;; Τι να πω...Και γυρνάμε Θεσσαλονίκη και κάνω το τεστ ένα πρωι... και να οι δυο ροζ γραμμούλες...ΘΕΤΙΚΟ !!! ΘΕΤΙΚΟΤΑΤΟ !!! Το δικό μου παιδάκι !! Με το δικό μου ωάριο !! Το θαύμα μου !!! 
Και τρελάθηκα...Ο Αντώνης κοιμόταν και τον ξύπνησα...Δεν ξέραμε τι να πούμε..Κι όταν πήγα στο γιατρό (που δεν μπορούσε να το πιστέψει..)και άκουσα και την καρδιά να χτυπάει ε τότε...τότε δεν με κρατούσε τίποτα..Είχα βγάλει φτερά...
Πήγα στη μαμά μου να της το πω..Της είπα οτι πήγα στο γυναικολόγο κι έχασε το χρώμα της...Της έδειξα τον υπέρηχο και δεν κατάλαβε στην αρχή..Κι όταν της το είπα  έκλαιγε από χαρά...Χοροπηδούσαμε σαν τρελές..Τέλη Αυγούστου ήταν και καθόμασταν στο μπαλκόνι..Κι εγώ ήμουν ήδη 1,5 μηνών...
Και πέρασα μια εγκυμοσύνη..όνειρο..χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, με ένα χαζό χαμόγελο ευτυχίας μόνιμα στα χείλη..Και την χάρηκα από την αρχή μέχρι το τέλος,γιατί ήξερα οτι ίσως να μην το ξαναζήσω αυτό το θαύμα..Τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά...Όλα θα πήγαιναν καλά...3 μηνών έγκυος στο γάμο μου και χόρευα στα τραπέζια πάνω...Εγώ, ο άντρας μου και το παιδί μας που θα ερχόταν...Και χάρηκα την κάθε στιγμή..το θηλασμό, τα ξενύχτια του,τις πρωτιές του, ..όλα...Όλα, γιατί δεν ξέρω ,ακόμη και σήμερα, αν θα έχω την ευκαιρία να τα ξαναπεράσω...Οπότε τα απόλαυσα -και τα απολαμβάνω- μέχρι το τελευταίο λεπτό..
Και να το, το θαύμα μου!! Ο ένας, ο μονάκριβος μου, ο μοναδικός μου,ο μοναχογιός μου, ο Νικόλας μου...Το φως της ζωής μου, της ζωής μας..
Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν τον είχα...Θα τρελαινόμουν σίγουρα...Τίποτα άλλο δεν με νοιάζει...Να είναι αυτός καλά, να είναι χαρούμενος...Κι εγώ θα είμαι εντελώς χαζομαμά..και θα τον καλομάθω...γιατί είναι ο μοναδικός μου...ο μονάκριβος μου, το αγόρι μου...Και κάθε μέρα, κάθε στιγμή είναι μοναδική και γι' αυτόν αλλά και για μένα. 
Καμιά φορά στεναχωριέμαι που το πιο πιθανό είναι να είναι μοναχοπαίδι..Και σκέφτομαι αυτό που λένε για τα παιδιά.."Ένα ίσον κανένα"..Αλλά εμένα δε με νοιάζει γιατί για μένα αυτό το ένα είναι ένας ολόκληρος κόσμος..το πιο φωτεινό αστέρι...το θαύμα μου...
    

 

Σε λατρεύω ζωή μου !!!