Η περπατόπιτα του Νικόλα..

Ναι !!! Το παιδί μου περπατάει !!! Περπατάει χωρίς να πιάνεται για να στηριχθεί..Περπατάει χωρίς να μας κρατάει από το χέρι !! Περπατάει με τα χέρια ανοιχτά και με άτσαλα βηματάκια σαν καβουράκι... Ξεκίνησε από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο να πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε μένα και στη γιαγιά του με δειλά βηματάκια..και τώρα τώρα...ποιός μας πιάνει...Τώρα κάνει και διαδρομές...Από το σαλόνι στην κουζίνα, από την κουζίνα στο μπάνιο, από το μπάνιο στο δωμάτιο...σε όλο το μπαλκόνι...Και μόλις φτάνει στον προορισμό..δος του οι αγκαλιές και τα φιλιά και τα χαμόγελα..Για να παίρνει θάρρος...Κι εγώ η περήφανη χαζομαμά να καμαρώνω χεχε...Βέβαια δεν έλειψαν και οι τούμπες ..αλλά προς το παρόν τις αντιμετωπίζουμε με γέλια...Κάθε μέρα πάει και καλύτερα...Όχι οτι σταμάτησε να μπουσουλάει ή να πιάνεται και να περπατάει...αλλά μαζί με αυτά..ρίχνει κι ένα τρεχαλητό..χα χα..

Είπα κι εγώ να του κάνω περπατόπιτα...Έτσι για το καλό...Έκανα μια σοκολατόπιτα ..μούρλια...(συνταγή εδώ) 

Την κόψαμε με το Νικόλα..

 ...την τρέξαμε στο μπαλκόνι και μετά η μαμά έκανε μια μικρή μικρούτσικη παρασπονδία και για πρώτη φορά μετά από πολύ πολύ καιρό έφαγε γλυκό (με μια μπάλα παγωτό κιόλας χμ...). Η γιαγιά του έριξε κέρματα στα ποδαράκια για να είναι σιδεροπόδαρος...Άντε παληκάρι μου σιδεροπόδαρος!! Να τρέχεις και να φτάνεις πάντα στον προορισμό σου..κι αν πέφτεις πάντα να σηκώνεσαι...Και μην ανυσηχείς ...τώρα που είσαι μικρούλης θα τρέχει και η μαμά μαζί σου !!