Σχολείο..τέλος

Αυτή είναι η τελευταία εβδομάδα στο φροντιστήριο ...Την Παρασκευή τα παιδιά μου γράφουν το τελικό τεστ και μετά.. τέλος... Έλεγχοι σε 10 περίπου μέρες...και μετά ξεκινάνε οι καλοκαιρινές διακοπές μου..μας δηλαδή (εμένα και του Νικόλα..γιατί ο Αντώνης θα δουλεύει τουλάχιστον μέχρι τον Αύγουστο..) Πάντα τέτοιο καιρό νιώθω ανασφάλεια... Σχεδόν ακούω την καρέκλα μου να "τρίζει". Είναι που κάθε χρόνο τέτοιο καιρό απολύομαι...και μέχρι να βγει το καινούριο πρόγραμμα αναρωτιέμαι: θα με κρατήσει και του χρόνου; θα με ξαναπάρει; Κι αν με ξαναπάρει θα έχω αρκετές ώρες; Ή πρέπει να ψάξω κι αλλού; Θα βρω αλλού; Κι αν βρω..θα με πληρώνουν;Είμαι σ' αυτό το φροντιστήριο χμ....6 χρόνια...Τα πρώτα μου παιδιά από juniorάκια είναι πλέον στην εφηβεία... Με χαιρετάνε στο διάδρομο και με περνάνε κι ένα κεφάλι τα άτιμα...6 χρόνια...Κι όμως κάθε χρόνο φοβάμαι...και αγχώνομαι.. Κυρίως γιατί κάθε χρόνο οι ώρες μου μειώνονται...πολύ...και των άλλων δηλαδή..αλλά κυρίως οι δικές μου...Και δεν είναι οτι περιαυτολογώ... αλλά ναι! είμαι πολύ καλή στη δουλειά μου....Παραπάνω από καλή...Γιατί μου αρέσει αυτό που κάνω και το κάνω καλά...Και τα παιδιά μου τα αγαπάω και μεγαλώνουμε μαζί...Και ενδιαφέρομαι γι' αυτά...Και το καταλαβαίνουνε και μ'αγαπάνε κι αυτά...Εγώ τους ζωγραφίζω στα τετράδια κι αυτά φέρνουν ζωγραφιές και τις κολλάω στη πόρτα...Τους βάζω αυτοκόλλητα και σφραγίδες...Και ας τους βάζω ένα σωρό ασκήσεις κι ατελείωτες αντιγραφές και μεταφράσεις....Κι ας τα μαλώνω...Πάλι μ'αγαπάνε..και παίζουμε και γελάμε... Γι' αυτό και με ζητάνε κάθε -μα κάθε-χρόνο...(αλλά δυστυχώς δεν το κανονίζω εγώ...) Κι όμως...πάντα οι δικές μου ώρες μειώνονται...χωρίς να ξέρω την αιτία..( Ίσως επειδή εγώ έχω τα μικρά...)Και χωρίς να ρωτήσω κιόλας...(γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και η τελευταία που απαίτησε κάτι.. απολύθηκε κι έφυγε "νύχτα").Οπότε κάνω κι εγώ υπομονή...κι αγχώνομαι μόνη μου...μέχρι να δούμε τι θα γίνει...Μέχρι να αγανακτήσω κι εγώ...Κι όμως δεν θέλω να φύγω από εκεί...Είναι 10 λεπτά από το σπίτι μου...Τα υπόλοιπα κορίτσια είναι πολύ ωραία άτομα...Τα "παιδιά" μου είναι εκεί...Και η αφεντικίνα μου...παρόλο που έχει αδυναμίες και παραξενιές,  είναι σωστή σε κάποια πράγματα και κυρίως...μας πληρώνει σωστά και στην ώρα μας...πράγμα σπάνιο στην εποχή μας...(αφήστε τι ακούω κάθε μέρα) Κάθε τέτοια εποχή λοιπόν..παρακαλάω από μέσα μου: ας με κρατήσει ..ας με κρατήσει..Ας με κρατήσει με αξιοπρεπείς ώρες...να βγάζω κι εγώ το μεροκάματο...γιατί που να τρέχω για συνεντεύξεις με το Νικόλα παραμάσχαλα...και την ψυχή στο στόμα....Τα σκέφτομαι κι αγχώνομαι...κι όσο αγχώνομαι.. στεναχωριέμαι...Και τελικά με πιάνει το αισιόδοξο πνεύμα μου..αυτό που μου λέει όλο παροιμίες: "κάθε εμπόδιο γαι καλό" και ¨ολα καλά θα πάνε" και "όλα γίνονται για κάποιο λόγο" και τέτοια...Και μετά κοιτάω το Νικόλα που παίζει στο χαλί και κάνω λίστες στο μυαλό μου τι θα κάνουμε φέτος το καλοκαίρι...Άντε να φτιάξει κι ο καιρός επιτέλους...να φτιάξει και η διάθεση λιγάκι....Και στην τελική κανένας καλός δεν χάνεται...και όλα καλά θα πάνε...ε; Καλή και όμορφη νύχτα να έχουμε...